Snapt u het nog? 'Eigen regie, zelfmanagement, aansluiten bij wensen en behoeften, vraag gestuurd werken, persoonsgerichte zorg, autonomie respecteren, activering, preventie, participatie, actief burgerschap, zelfredzaamheid, kantelen, zelfzorg, eigen verantwoordelijkheid, mondigheid, samen beslissen, niet betuttelen, ontzorgen.' Gaat het allemaal over hetzelfde of gaat het over verschillende visies en andere methoden?
Er zijn natuurlijk liefhebbers van bepaalde begrippen; soms vinden mensen de kleine verschillen heel belangrijk. Verschillende organisaties hebben de handreiking 'Op weg naar eenheid van taal' gepubliceerd om te komen tot een eenduidig begrippenkader voor zelfmanagement bij chronische aandoeningen.
Essentie: hoe zet ik mensen in de actieve stand?
Voor mij gaat het in essentie allemaal over het zelfde: hoe zet ik mensen (patiënten, cliënten, burgers?) in de actieve stand? En nu ik het opschrijf, merk ik dat ook aan die woordkeus een paternalistisch luchtje hangt. Alsof ík het ben die iets aan zet bij anderen. Mensen zijn al meer of minder actief. Dat is niet afhankelijk van wat de zorgverlener doet of nalaat. En wie ben ik om hen het recht op luiheid en onverantwoordelijkheid te ontzeggen? Daar heb ik zelfs soms ook behoefte aan.
Veel mensen hebben een zetje nodig, daarna doen ze het weer zelf
Maar veel mensen willen best meer mee denken, zelf aan hun gezondheid werken en samen beslissen in de spreekkamer. Maar ze krijgen de kans en stimulans niet. Dat is toch jammer?
Veel mensen hebben een zetje nodig, wat hulp, uitleg of gewoon af en toe een luisterend oor. Daarna doen ze het weer zelf, alleen of met de mensen om hen heen.
Bij veel mensen staat de knop al op ‘actief’; we kunnen het volume wel een beetje hoger draaien.
Gaat u dat doen? Op een persoonsgerichte manier.